Początki tej wsi sięgają XVI wieku. Osadę założono zapewne za czasów Kazimierza Wielkiego  lub Kazimierza Opolczyka. Była to wieś królewska należąca do dóbr jarosławskich. Gdy Jadwiga Andegawenka została królową Polski włączyła Ruś Czerwoną do Polski jako swoje wiano. Dnia 27 XI 1387 roku królowa Jadwiga nadała Janowi z Tarnowa dobra jarosławskie. Wśród licznych wsi jakie wymienia ten dokument znalazła się też osada Wirbna. Takim więc sposobem wieś królewska przeszła na własność Tarnowskich.
Kolejnym dziedzicem był syn zmarłego w 1409 Jana z Tarnowa, Spytek z Jarosławia. Spytek zmarł w 1434 lub 1435 roku a dobra jarosławskie w tym Jarosław i Wierzbną objęli jego młodsi synowie Jan i Spytek. Jarosławscy borykali się z problemami finansowymi i zapewne w związku z tym w 1439 roku wydzierżawili wieś niejakiemu Abrahamowi z Gromnika. Dokumenty sądowe zapisują jej nazwę jako Vyrszbna lub Virbna.
W 1444 roku dziedzice wsi polegli w słynnej bitwie pod Warną a o dobra jarosławskie ciągnął się przez lata spór w łonie rodziny Tarnowskich – Jarosławskich. Dopiero w 1451 roku zawarto ugodę i dobra jarosławskie przejęli Spytek i Rafał, synowie Rafała Tarnowskiego – Jarosławskiego. Bracia początkowo wspólnie dziedziczyli w tej wsi. Utworzono wówczas w Wierzbnej przywilej wójtostwa, z którego dochody przekazano jednemu z jarosławskich kościołów.
Z czasem dobrami jarosławskimi zarządzał już tylko Spytek Jarosławski. Młodsza z córek Spytka Anna wyszła za mąż (około 1504 roku) za Jana Odrowąża ze Sprowy. W 1519 roku właśnie Anna Odrowąża została dziedziczką wsi. Następnie miejscowość przeszła wraz z dobrami jarosławskimi na rzecz jej syna Stanisława Odrowąża, wojewody ruskiego.
Wierzbna występuje w spisie podatkowym z 1589 roku w składzie dóbr Jarosław i liczyła w tym czasie 7 i pół łana ziemi uprawnej.
Na mocy podziałów rodzinnych w 1544 roku Stanisław Odrowąż wziął dobra jarosławskie w tym i Wierzbnę. Ożenił się z Katarzyną Górką,  a po jej śmierci z Anną, ostatnią księżniczką mazowiecką. Stanisław Odrowąż zmarł w 1546 roku zostawiając jedyną córkę Zofię wydana za Tarnowskiego kasztelana wojnickiegoa następnie za Jana Kostkę wojewodę sandomierskiego. Z tego małżeństwa urodziły się dwie córki Anna i Katarzyna. Anna z Kostków wyszła za mąż za prawosławnego księcia Ostrogskiego wojewodę wołyńskiego, a po wczesnej śmierci męża była już do końca życia wdową. Dała się poznać jako dobra administratorka. Handlując zbożem na dużą skalę przyczyniła się do wzrostu zamożności miasta. Zapewne dbała również o wsie okoliczne. W latach 1607 – 1610 włączyła się do słynnej wojny z „Diabłem” Stadnickim z Łańcuta walnie przyczyniając się do zwycięstwa. To właśnie jej sługa zabił Stadnieckiego w VIII 1610 roku. Anna utrzymywała duży dwóri zawsze chodziła ubrana na czarno. Za zezwoleniem papieskim miała dwóch jezuickich kapelanów na swoim dworze.
Przypuszcza się, że jej uległość wobec zakonu i kościoła miała swe korzenie w młodości. Anna nie została zakonnica jak chciała tego matka i miała z tego powodu całe życie wyrzuty sumienia. Nie udało jej się również przekonać męża schizmatyka do zmiany wiary. Postawiła za to wiele kościołów którym dawała uposażenie. W testamencie przeznaczyła 20 000 złotych na pobożne cele. Zmarła 30 XI 1635 roku. Ciało pochowano w jezuickim kościele św. Jana w Jarosławiu w alabastrowym sarkofagu. Jej grób został później zniszczony po kasacie zakonu jezuitów.
Anna z Kostków Ostrogska pozostawiła trzy córki Zofię, Annę, Katarzynę, które wyszły za mąż kolejno za Stanisława Lubomirskiego, Jana Chodkiewicza (słynnego Hetmana) i Tomasz Zamoyskiego. Dobra jarosławskie zostały dokładnie podzielone między te trzy rody. Kolejne lata to okres rządów wielkich rodów magnackich, trudno teraz określić który z nich dziedziczył w tej wsi.
W końcu XVII wieku zapewne była to Marysieńka, żona króla Jana III wdowa po Zamoyskim. Na początku XVIII wieku dobrami jarosławskimi zarządzali Lubomirscy. Od Lubomirskich majątek drogą wiana przeszedł na Sieniawskich.
W 1731 roku w kościele reformatów w Warszawie odbył się ślub, o którym głośno było w Polsce. Za mąż wychodziła Maria Zofia Sieniawska wdowa po Stanisławie Denhoffie wojewodzie połockim. Była to najbogatsza wdowa w Polsce, spadkobierczyni bajecznej fortuny w tym i dóbr jarosławskich. Jej mężem został książę August Aleksander Czartoryski, którego rodzina pochodziła z dawnych książąt litewskich. Książę Czartoryski zdobył rękę Sieniawskiej dzięki udanemu pojedynkowi na pistolety z rywalem Potockim. Poprzez ten ślub Wierzbna i setki innych wsi przeszły na własność Czartoryskich.
Z tego związku w 1734 roku urodził się książę Adam spadkobierca fortuny, pisarz i krytyk literacki, członek Komisji Edukacji Narodowej.
Jego syn również Adam, był jedną z najważniejszych postaci historii Polski okresu zaborów. Uważano go za niekoronowanego króla Polski. Za swe zasługi dla ojczyzny został wprowadzony na karty literatury Polskiej przez Słowackiego w „Kordianie” oraz Wyspiańskiego w ”Weselu”. Zmarł 15 lipca 1861 roku w Montfermeil pod Paryżem. Pochowany został na Polskim cmentarzu w Montmorency. W sierpniu 1865 trumny ze szczątkami księcia oraz jego żony (zmarłej w 1864 roku) przewieziono do Sieniawy gdzie zostały złożone w rodzinnym grobowcu. Synem Adama Czartoryskiego był urodzony w 1828 roku w Dreźnie książę Jerzy Konstanty. To właśnie on był kolejnym dziedzicem Wierzbnej. Książę Jerzy Konstanty zmarł w Wiedniu w 1912 roku.
Wierzbna w XVIII i XIX wieku należała do ogromnej fortuny Czartoryskich. W końcu XVIII wieku była jedna z mniejszych wsi w okolicy. Spis ludności z 1785 roku informuje że mieszkało w niej 91 osób w tym 4 dzieci. Według opisu Wierzbnej z końca XIX wieku „wieś leżała przy gościńcu na Przeworsk a przez wieś przebiegał tor kolejowy. Folwark w tej wsi liczył 757 mórg (wraz z Wandówką). Wieś liczyła 62 domy i 369 mieszkanców”.
W 1921 roku w Wierzbnej było 108 domów i mieszkało tu 640 osób (599 katolików, 33 grekokatolików, 8 Żydów). Przed II wojną światowa kołodziejem w tej wsi był J. Macierzanka, wyrobem koszyków trudnił się Kwieciński. Kowalami byli M. Fudali, P. Mielniczyk, i J. Szczepański. Zakład szewski posiadał P. Piśko a sklepy z artykułami tytoniowymi J. Krajnik i W. Walankiewicz.
Po księciu Jerzym Konstantym kolejnym dziedzicem wsi został książę Witold Czartoryski (ur. 10.02.1864 w Wienhaus). Witold był członkiem rady stanu w powiecie jarosławskim. W 1889 roku zaślubił Jadwigę z hrabiów Dzieduszyckich. Czartoryscy dochowali się czworga dzieci: Marii (1890), Anny (1891), Kazimierza i Jerzego (ur. 1894). Folwark Wierzbna liczył wówczas 225 ha. Książę Witold wnuk słynnego Adama Czartoryskiego dziedziczył w tej wsi aż do 1944 roku. W tymże roku reforma rolna objęła ten majątek. Książę Witold zmarł 06 IX 1945 roku w Makowie Podhalańskim.